Δεν Συγχωρώ !

1
3450

«Δεν θα συγχωρέσω! Θέλω να τα θυμάμαι όλα!» είπε εκείνη.
«Συγχώρεσε» της είπε ο Άγγελος, «θα νιώσεις καλύτερα…»
«Ποτέ! Δεν θα το ξεχάσω ποτέ!» Φώναζε εκείνη και έσφιγγε τα χείλη και τις γροθιές της με θυμό.

 

«Τι θέλεις να κάνεις; Να πάρεις εκδίκηση;» Ρώτησε προβληματισμένος ο Άγγελος.

«Όχι, δεν θα τους εκδικηθώ, θα είμαι πιο πάνω από την εκδίκηση, δεν ξέρω ποια τιμωρία είναι αρκετή…»

«Όλοι πληρώνετε για τις αποφάσεις σας εδώ στην Γη… Είτε νωρίς είτε αργά, αλλά όλοι…» είπε ψιθυριστά ο Άγγελος, «Είναι αναπόφευκτο…»

«Ναι, το ξέρω» είπε εκείνη αποφασισμένη.

«Τότε συγχώρεσε! Απαλλάξου από το βάρος, τώρα που είσαι μακριά από αυτούς που σου έκαναν το κακό».

«Όχι, δεν μπορώ, δεν θέλω, δεν τους αξίζει!»

«Καλώς… εσύ αποφασίζεις… Πού σκοπεύεις να κρατήσεις τον θυμό σου;»

«Εδώ και εδώ» και η εκείνη του έδειξε την καρδιά της και το κεφάλι της.

«Σε παρακαλώ, πρόσεχε! Το δηλητήριο του θυμού είναι πολύ επικίνδυνο, μπορεί να γίνει πέτρα και να σε τραβήξει στον πάτο, μπορεί να γίνει φωτιά και να τα κάψει όλα» της είπε ο Άγγελος.

«Η πέτρα των αναμνήσεων και η πυρωμένη οργή!» έκανε την δική της παρομοίωση. «Και τα δυο θα πάρουν το μέρος μου, θα με υποστηρίξουν. Θα το δεις!»

Και ο θυμός πήρε θέση εκεί που εκείνη του έδωσε χώρο: στην καρδιά και στο κεφάλι.

Ήταν νέα, όμορφη και υγιής. Έκανε σχέδια για την ζωή, στις φλέβες της κυλούσε ζωηρά το αίμα και οι πνεύμονές της εισέπνεαν τον αέρα της ελευθερίας.

Παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, έκανε φίλους. Κάποιες φορές θύμωνε μαζί τους και συνήθως τους συγχωρούσε μετά.  Κάποιες φορές την συγχωρούσαν οι άλλοι.

Πέρασαν χρόνια και πάλι άκουσε την λέξη που μισούσε: «συγχώρεσε».

«Με πρόδωσε ο άνδρας μου. Δεν τα βρίσκω με τα παιδιά. Τα χρήματα με αποφεύγουν λες και έχω χολέρα. Τι να κάνω;» ρώτησε τον ψυχολόγο.

Τη ρωτούσε πολλά πράγματα για την ζωή της και ήθελε να μάθει λεπτομέρειες. Στις ερωτήσεις για το μακρινό παρελθόν, τα παιδικά της χρόνια και τους γονείς της εκείνη άλλαζε κουβέντα. Ένιωθε σαν να μπαίνει στα κρυφά μονοπάτια των αναμνήσεών της και να θέλει να ανακαλύψει τον καλά κρυμμένο και παλιό της θυμό. Δεν το άντεχε γι’ αυτό αντιστεκόταν, του ξεγλιστρούσε συνεχώς. Εκείνος το κατάλαβε, είχε χρόνια εμπειρία, για αυτό και επέμενε.

«Αυτό που θα σας βοηθήσει είναι η αντιμετώπιση του παλιού θυμού. Έχει μεγαλώσει, έχει διογκωθεί, όλα αυτά τα χρόνια και πάνω στον παλιό θυμό έχει προστεθεί ο καινούργιος. Είναι σαν το δίχτυ, το οποίο μαζεύει διάφορα σκουπίδια από τον βυθό της θάλασσας και εμποδίζει το νερό να ρέει. Όσο περισσότερα σκουπίδια μαζεύονται τόσο δυσκολεύστε να έχετε αρμόνια με τον σύζυγο και τα παιδιά σας και να υπάρχει ροή των χρημάτων στην ζωή σας. Τα σκουπίδια μολύνουν το αίμα σας, τα συναισθήματα και όλα τα πεδία της ζωής σας. Νομίζω πως το δίχτυ σας γέμισε και δεν αντέχει άλλο».

«Ακριβώς έτσι νιώθω και εγώ, είπε χαμηλόφωνα η γυναίκα, πλέον θυμώνω πολύ εύκολα, ανάβω σαν σπίρτο, άλλες φορές νιώθω πως ένα μαύρο πέπλο κατάθλιψης  πέφτει πάνω μου και με καταπίνει, άλλες φορές θέλω να κάνω φόνο… Καλώς, με ποιόν τρόπο μπορώ να αντιμετωπίσω τον παλιό θυμό;»

«Να συγχωρέσετε τον πρωταρχικό σας θύμο. Αυτό θα είναι το πρώτο και πολύ βαθύ καθάρισμα του διχτυού».

«Με τίποτα! φώναξε η γυναίκα, είναι δίκαιος αυτός ο θυμός! Έχω το δικαίωμα να είμαι θυμωμένη γι’ αυτό που μου συνέβη τότε!»

«Τι προτιμάτε: να έχετε δίκαιο ή να είστε απελευθερωμένη;»

Δεν του απάντησε, απλά σηκώθηκε και έφυγε κουβαλώντας το βρώμικο δίχτυ μαζί της…

Πέρασαν χρόνια. Αυτή τη φορά η γυναίκα είχε ραντεβού με γιατρό. Ο γιατρός μελετούσε τα αποτελέσματα εξετάσεων, αξονικής και μαγνητικής. Ήταν προβληματισμένος και ασυνείδητα δάγκωνε τα χείλη του.

«Γιατρέ, γιατί δεν μου λέτε τι έχω; Σας βλέπω ανήσυχο…» δεν άντεξε την πολύωρη σιωπή του.

«Έχετε συγγενείς;» ρώτησε ο γιατρός.

«Οι γονείς μου έχουν πεθάνει, με τον άνδρα έχουμε χωρίσει, τα παιδιά μου έχουν κάνει τη ζωή τους, έχω ήδη εγγόνια… Γιατί ρωτάτε; Τι να τους κάνετε τους συγγενείς μου;»

«Έχετε όγκο, εδώ» και της έδειξε την αξονική που είχε κάνει στο κεφάλι. «Το καλό νέο είναι πως δεν είναι πολύ μεγάλος. Έτσι εξηγούνται οι αϋπνίες σας, οι πονοκέφαλοι και η κούραση που νιώθετε. Το κακό νέο είναι πως μεγαλώνει πολύ γρήγορα, είναι επιθετικής μορφής.»

«Και τι κάνουμε τώρα; Εγχείρηση;» ρώτησε με βραχνή φωνή.

«Δυστυχώς όχι» το πρόσωπο του γιατρού συννέφιασε «Tο καρδιογράφημά σας των τελευταίων ετών δείχνει πως έχετε αδύναμη καρδιά. Στην απεικόνισή της φαίνεται σαν να πιέζεται από όλες τις πλευρές και δεν μπορεί να δουλέψει με όλη της την δύναμη. Μπορεί να μην αντέξει το χειρουργείο… οπότε θα χρειαστεί να ξεκινήσουμε με την καρδιά. Και μετά βλέπουμε για τον όγκο…»

Η γυναίκα κατάλαβε πως το «μετά» μπορεί να μην έρθει ποτέ: ή η καρδιά δεν θα αντέξει, ή ο όγκος θα φτάσει στο μοιραίο σημείο…

«Και η γενική εικόνα του οργανισμού σας δεν είναι τόσο καλή, χρειάζεστε ενίσχυση, είπε ο γιατρός, πρέπει να βοηθήσετε τον εαυτό σας, πάνω απ’ όλα ψυχολογικά

«Πώς μπορώ να το κάνω;»

 Η γυναίκα χαμογέλασε με πικρία.

«Δοκιμάστε να τους συγχωρέσετε όλους, ειδικά τους γονείς» ήταν πολύ αυθόρμητο αυτό που της συνέστησε ο γιατρός «Βοηθάει πολύ την ψυχή, είχα πολλά περιστατικά που η συγχώρεση έκανε θαύματα.»

«Μα, τι μου λέτε!» απάντησε η γυναίκα με γερή δόση ειρωνείας.

«Ακόμα και στην επίσημη ιατρική η συγχώρεση έχει γίνει ένα είδος φαρμάκου, και μάλιστα δωρεάν;».

Στις σκέψεις της επικρατούσε χάος: «Να συγχωρέσω… Να συγχωρέσω ή να πεθάνω… Να πεθάνω χωρίς να συγχωρέσω. Να πεθάνω…»

Το θέμα είχε φτάσει στο σημείο μεταξύ ζωής και θανάτου. Χρειαζόταν να πάρει απόφαση και να επιλέξει, το μεν ή το δε.

Την έπιασε ο πονοκέφαλος. Η καρδιά της είχε τον γνωστό σ’ εκείνη νευρόπονο. Και τότε θυμήθηκε τον Άγγελο που την είχε ρωτήσει χρόνια πριν:

«Που σκοπεύεις να κρατήσεις τον θυμό σου;».

«Εδώ και εδώ», στο κεφάλι και στην καρδιά.

Μάλλον ο θυμός έχει πάρει πολύ χώρο μέσα της και ήθελε κι άλλο. Θα είχε σχέδιο: να κατακτήσει όλο το σώμα της. Ο «χαζός» θυμός δεν καταλάβαινε πως αν κατακτήσει όλο το σώμα τότε το σώμα δεν θα το αντέξει και θα πεθάνει…

Τότε θυμήθηκε τους ανθρώπους που την πόνεσαν όταν ήταν παιδί. Την μαμά και τον μπαμπά που είτε ήταν στην δουλεία, είτε τσακωνόντουσαν. Δεν την αγαπούσαν με τον τρόπο που είχε ανάγκη εκείνη.

Έκανε ό,τι μπορούσε για να την αγαπάνε: ήταν αριστούχα μαθήτρια, εκτελούσε με τον καλύτερο τρόπο ό,τι και να της ζητούσαν, ήταν «καλό παιδί», υπάκουη, χωρίς επαναστάσεις και αντιρρήσεις.

Μετά οι γονείς χώρισαν, ο καθένας έκανε καινούργια οικογένεια στις οποίες δεν βρέθηκε χώρος για εκείνη. Όταν εκείνη τελείωσε το σχολείο την στείλανε σε άλλη πόλη για σπουδές με μια βαλίτσα, το εισιτήριο για το τρένο και πολύ λίγα χρήματα για να περάσει τον πρώτο καιρό.

Τότε ήταν η στιγμή που αποφάσισε: «Δεν θα τους συγχωρέσω!». Ο θυμός εδραιώθηκε μέσα της, τον κουβαλούσε μαζί της και ορκίστηκε πως θα πεθάνει με αυτόν. Και μάλλον η επιθυμία της πραγματοποιείται…

Είχε παιδιά, εγγόνια, πρόσφατα γνώρισε και έναν κύριο που την φλέρταρε δειλά. «Είναι νωρίς για να πεθάνω! Θα πρέπει να δοκιμάσω να τους συγχωρέσω».

«Μαμά και μπαμπά σας συγχωρώ για ό,τι μου έχετε κάνει» αυτά τα λόγια  ακούστηκαν δειλά, φτωχά και καθόλου πειστικά. Τότε εκείνη πήρε χαρτί και μολύβι και έγραψε: «Αγαπητοί μου, μαμά και μπαμπά! Δεν είμαι πια θυμωμένη μαζί σας. Σας συγχωρώ για όλα.»

Το στόμα της στέγνωσε και ένιωσε να αποκτάει μια πικρή γεύση. Η καρδιά της σφίχτηκε και ο πονοκέφαλος δυνάμωσε. Εκείνη πείσμωσε και έσφιξε το μολύβι δυνατά. Ξεκίνησε να γράφει «Σας συγχωρώ! Σας συγχωρώ!» Καμία ανακούφιση, ο εκνευρισμός της μεγάλωνε.

«Κάντο διαφορετικά», ψιθύρισε ο Άγγελος, «Είναι πιο μεγάλοι, πρώτα ήρθαν εκείνοι και μετά εσύ, εκείνοι σε γέννησαν και σου δώσαν ευκαιρία να ενσαρκωθείς. Να είσαι ευγνώμων».

«Είμαι» απάντησε εκείνη, «Θέλω πολύ να τους συγχωρέσω».

«Τα παιδιά δεν έχουν το δικαίωμα να κρίνουν τους γονείς. Αφού τα παιδιά επιλέγουν τους γονείς. Στους γονείς δεν χαρίζουμε την συγνώμη, τους ζητάμε συγχώρεση».

«Γιατί να τους ζητήσω; Δεν τους έκανα κάτι κακό;»

«Έκανες στον εαυτό σου κακό. Για ποιό λόγο κράτησες όλον αυτόν τον πόνο και τον θυμό μέσα σου; Έχεις πονοκεφάλους και σφίξιμο στην καρδιά».

«Θέλεις να μου πεις πως όλα αυτά προέχονται από τον θυμό που κρατούσα για τους γονείς μου;»

«Σε είχα προειδοποιήσει…» απάντησε  Άγγελος.

«Πες μου μόνο αν είναι αργά; Προλαβαίνω να καθαρίσω το δίχτυ μου από τα σκουπίδια;»

«Ποτέ δεν είναι αργά να δοκιμάσεις».

«Έχουν πεθάνει και οι δυο… θα ακουστώ; Θα πιάσει;»

«Ζήτα εσύ, εκείνοι θα σε ακούσουν, μπορεί και όχι… Στο κάτω κάτω δεν το κάνεις για εκείνους αλλά για τον εαυτό σου».

«Αγαπητοί μου γονείς συγχωρέστε με για ότι έκανα. Γενικώς συγχωρέστε με…»

Κανένα θαύμα. Η καρδιά σφιγμένη και ο πονοκέφαλος ακόμα έντονος. «Ούτε εγώ τα πιστεύω αυτά που λέω…» διαπίστωσε.

«Δοκίμασε διαφορετικά» συμβούλεψε ο Άγγελος. «Γίνε πάλι παιδί».

«Πώς;»

«Κάτσε κάτω σαν να είσαι παιδί και ξεκίνα λέγοντάς Μαμά, Μπαμπά…»

Η γυναίκα δίσταζε για λίγα δευτερόλεπτα και κατέβηκε κάτω στο πάτωμα. Ένωσε τα χέρια της μπροστά στην καρδιά και κοιτάζοντας ψηλά είπε: «Μαμά, Μπαμπά». Μετά άλλη μια φορά: «Μαμά, Μπαμπά».  Τα μάτια της άρχισαν να γεμίζουν με δάκρια. «Μαμά, μπαμπά… είμαι η κόρη σας… συγχωρέστε με… συγχωρέστε με…».

Ο πόνος της ήταν αβάσταχτος, άρχισε να κλαίει γοερά, τα δάκρια της τρέχανε ποτάμι. Εκείνη παθιασμένα επαναλάμβανε: «Συγχωρέστε με… συγχωρέστε με… δεν είχα κανένα δικαίωμα να σας κατηγορώ! Μαμά… Μπαμπά…».

Όταν εκείνη ηρέμισε ο Άγγελος την ρώτησε πως είναι. Η απάντηση ίσα που ακούστηκε: «Δεν ξέρω… δεν μπορώ να καταλάβω… νομίζω άδεια…»

«Θα το κάνεις για 21 μέρες, σαν θεραπεία αντί για φαρμακευτική αγωγή.»

«Θα το κάνω! 21 μέρες. Θα το κάνω!»

Ένιωσε μια θαλπωρή και ζεστασιά στο στήθος της σαν ένα δυνατό κύμα να ξεκίνησε να καθαρίζει το δίχτυ της. Ένιωσε πως ήδη το πρώτο κύμα  την απελευθέρωσε από πολύ βάρος που κουβαλούσε χρόνια.

Μετά από πολλά χρόνια ο πονοκέφαλος εξαφανίστηκε και η καρδιά απέκτησε χώρο για να δουλεύει χωρίς εμπόδια.

«Συγχώρεσε και θα νιώσεις καλύτερα…»

Ασχολούμαι χρόνια με το θέμα της Συγχώρεσης, διαβάζοντας διάφορες πηγές, ψάχνοντας για καινούργιες προσεγγίσεις, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις μου βρήκα αυτό το κείμενο. Το μετέφρασα και θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας.

Με άγγιξε πολύ… Εσάς;

=

 

Newsletter εγγραφή

 

Ζέτα Νικολαιτσουκ
Πρόσφατα άρθρα του συντάκτη Ζέτα Νικολαιτσουκ (όλα τα άρθρα)

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

1 ΣΧΟΛΙΟ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

No apps configured. Please contact your administrator.
εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ