Δύο καλάθια ρόδια από το περιβόλι της φίλης μου της Αλεξάνδρας. Τα κοιτάζω και αναρωτιέμαι σε πόσα κιλά τύχης να μεταφράζονται. Θυμάμαι που ως παιδί σκαρφάλωνα σε μαντρότοιχους για να κόψω το στρογγυλό αυτό δώρο, που το άνοιγες και μέσα τους έβρισκες ζουμερά «ρουμπίνια».
Τότε δεν ήξερα τον συμβολισμό τους, μεθούσα μόνο από τη γλυκιά τους γεύση και ας κολλούσε η σάρκα τους ανάμεσα στα δόντια μου. Τότε δεν καταλάβαινα την «καλοτυχία» που κουβαλούσαν, ούτε που ήξερα τι θα πει τύχη, ούτε που την καταλάβαινα. Όταν είσαι παιδί άλλα πράγματα βασανίζουν το μυαλό σου ή τουλάχιστον βασάνιζαν το δικό μου. Άπλωνα το μικρό μου χέρι δειλά, τα μάτια μου έψαχναν για το πιο ρόδινο, τεντωνόμουν λίγο ακόμα και το έστριβα από το κλαρί του μαλακά για να κοπεί. Το χτυπούσα μετά πάνω σε μια πέτρα, άνοιγε εκείνο και σαν πεινασμένος γευόμουν τους κόκκινους καρπούς στα γρήγορα για να πάω μετά στο σπίτι προσποιούμενος πως δε συνέβη τίποτα…
Τώρα, πιάνω στα χέρια μου τα ρόδια και προς στιγμήν νομίζω ότι κρατώ την τύχη μου στα χέρια μου. Είναι σαν να πιάνω ένα μαγικό αντικείμενο που ίσως έχει τη δύναμη να αλλάξει τη ζωή μας. Μα αυτή η σκέψη περνάει γρήγορα. Τόσα ρόδια πέρασαν από τα χέρια μου ως παιδί, μα τύχη δεν μου έφεραν καμία. Γι’ αυτό και δυσκολεύομαι να πιστέψω στην τύχη, χωρίς όμως να παύω να ονειρεύομαι για αυτήν. Είναι όπως όταν μεγαλώνεις και καταλαβαίνεις ότι δεν υπάρχει Αι Βασίλης, χωρίς όμως να σταματάς να τον μελετάς, να τον ονειρεύεσαι και να τον περιμένεις…
Δύο καλάθια με ρόδια λοιπόν, δύο καλάθια γεμάτα με αφθονία, με καλοτυχία, με γονιμότητα και προστασία. Μαζεμένα με αγάπη, τα μοιράζομαι νοητά μαζί σας και εύχομαι στη ζωή μας να συνεχίσουμε να πιστεύουμε σε όλα αυτά που φέρνουν στο δρόμο μας χαρά, ελπίδα, ομορφιά και αφθονία!
Πηγή: www.facebook.com
Από μικρό παιδί του άρεσε να ονειρεύεται, να κυνηγάει το φως και να τραγουδάει δυνατά κόντρα στον άνεμο. Ονειρευόταν να γίνω μοναχός ή ιεραπόστολος, να ταξιδέψει στην Αφρική, να είναι δίπλα στα παιδιά, να γράφει και να τους διαβάζει ιστορίες. Μαζί, ονειρευόταν να μάθει να κάνει μακροβούτια στη θάλασσα. Μα δεν τα κατάφερε ποτέ. Η απώλεια ακοής από το δεξί του αυτί τον κράτησε μακριά από το βυθό και τις πολύβουες παρέες, μα τον έφερε πιο κοντά στη συγγραφή, στην ηρεμία και στους μεγάλους περιπάτους στη φύση.
Μεγαλώνοντας, συμφιλιώθηκε με τη «σιγή», ταξίδεψε, γνώρισε ανθρώπους και έμεινε πιστός σε αυτό που η καρδιά του πάντα ήθελε να ακούει. Τις ιστορίες με όμορφο τέλος…
Αν και μεγάλος πια, συνεχίζει να παίζει σαν παιδί και δεν έχει σταματήσει ποτέ να ονειρεύεται …
- Δύο καλάθια τύχης - 21/11/2024
- Μια αγκαλιά να μας ζεστάνει - 12/11/2024
