Μια φορά κι έναν καιρό, τα χρώματα του κόσμου βάλθηκαν να καυγαδίζουν. Καθένα ισχυριζόταν πως ήταν το καλύτερο, το πιο σημαντικό, το πιο χρήσιμο, το πιο αγαπημένο.
Το πράσινο είπε: «Είναι προφανές πως είμαι το πιο σημαντικό. Είμαι το χρώμα της ζωής και της ελπίδας. Χρωματίζω το χορτάρι, τα δέντρα και τα φύλλα. Χωρίς εμένα, όλα τα ζώα θα χάνονταν. Κοιτάξτε πώς υπερτερώ στη φύση».
Το μπλε διέκοψε λέγοντας: «Μόνο τη γη σκέφτεσαι, αλλά υπάρχει κι η θάλασσα κι ο ουρανός. Το νερό είναι η βάση της ζωής και το ρουφάν τα σύννεφα από τα βάθη της θάλασσας. Ο ουρανός προσφέρει ελευθερία, ηρεμία και γαλήνη. Χωρίς τη γαλήνη μου, όλοι εσείς δεν θα ήσασταν τίποτε».
Το κίτρινο γέλασε: «Είστε όλοι τόσο σοβαροί! Εγώ φέρνω γέλιο, χαρά και ζεστασιά στον κόσμο. Ο ήλιος, το φεγγάρι και τ’ αστέρια, όλα είναι κίτρινα. Κάθε φορά που ανθίζει ένα ηλιοτρόπιο, ολόκληρος ο κόσμος χαμογελά. Χωρίς εμένα δεν θα υπήρχε η διασκέδαση!».
Το πορτοκαλί άρχισε κι αυτό να λέει τα δικά του: «Είμαι το χρώμα της υγείας και της δύναμης. Μπορεί να μη βρίσκομαι παντού, αλλά είμαι πολύτιμο. Υπηρετώ τις ανάγκες της ανθρώπινης ζωής, κουβαλώντας πολύτιμες βιταμίνες. Σκεφτείτε τα καρότα, τις κολοκύθες και τα πορτοκάλια. Δεν μένω κάπου για πολύ, αλλά γεμίζω τον ουρανό με την ανατολή και τη δύση. Και τις στιγμές εκείνες, η ομορφιά μου κάνει τους πάντες να ξεχνούν όλους σας».
Το κόκκινο δεν άντεξε άλλο κι άρχισε να φωνάζει: «Εγώ είμαι ο βασιλιάς σας! Είμαι το χρώμα του αίματος κι επομένως της ζωής! Είμαι κίνδυνος και θάρρος μαζί, μπορώ να παλέψω για ένα σκοπό και να ξυπνήσω τα αίματα! Χωρίς εμένα η γη θα ήταν άδεια, σαν το φεγγάρι. Είμαι το χρώμα του πάθους και της αγάπης, του τριαντάφυλλου, του αλεξανδρινού και της παπαρούνας».
Το μωβ ύψωσε τότε το ανάστημά του. Ήταν πολύ ψηλό και μιλούσε με στόμφο: «Είμαι το χρώμα των βασιλιάδων, των αρχηγών και των επισκόπων. Επιβάλω εξουσία κι εμπνέω σοφία. Κανένας άνθρωπος δεν με αμφισβητεί! Ακούν και υπακούν».
Τελικά, μίλησε το λουλακί, ήρεμα αλλά αποφασιστικά: «Είμαι το χρώμα της σιωπής. Δύσκολα με προσέχετε, μα χωρίς εμένα, όλοι χάνετε την ουσία σας. Αντιπροσωπεύω τη σκέψη και τον στοχασμό, το λυκόφως και τα βαθιά νερά. Χαρίζω ισορροπία και αντίθεση κι εμπνέω την προσευχή και την εσωτερική γαλήνη».
Κάπως έτσι συνέχισαν τα χρώματα να καυχιούνται, το καθένα πεπεισμένο για την ανωτερότητά του. Καυγάδιζαν όλο και πιο μεγαλόφωνα, όταν ξαφνικά, ένας εκκωφαντικός κεραυνός τράνταξε τη γη συθέμελα και καταρρακτώδης βροχή άρχισε πλημμυρίζει τον τόπο. Τα χρώματα μαζεύτηκαν, σκυφτά, το ένα κοντά στο άλλο, για να προστατευθούν.
Μέσα από την ταραχή ακούστηκε η βροντερή φωνή της βροχής: «Ανόητα χρώματα, πώς τρώγεστε έτσι μεταξύ σας; Πώς προσπαθείτε να επιβληθείτε των άλλων; Δεν καταλαβαίνετε ότι καθένα από σας φτιάχτηκε διαφορετικό, για να υπηρετήσει έναν μοναδικό σκοπό; Πιαστείτε από τα χέρια κι ελάτε κοντά μου».
Τα χρώματα υπάκουσαν κι ένωσαν τα χέρια κι η βροχή συνέχισε: «Στο εξής, κάθε που θα έρχομαι, έτσι ενωμένα θα απλώνεστε στον ουρανό, για να θυμίζετε στον κόσμο ότι μπορείτε να ζείτε ειρηνικά. Ας γίνει το ουράνιο τόξο ένα σύμβολο ελπίδας».
Έτσι, όποτε η βροχή ξεπλένει το κόσμο κι ένα ουράνιο τόξο κάνει την εμφάνισή του, ας θυμόμαστε να τιμάμε ο ένας τον άλλον. Καθένας μας έχει μέσα του κάτι ΜΟΝΑΔΙΚΟ. Όλοι έχουμε την ικανότητα να ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Αν το συνειδητοποιήσουμε, τότε το δικό μας ΟΡΑΜΑ θα μας χαρίσει τη ΔΥΝΑΜΗ να ΧΑΡΑΞΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.
Ας αρχίσουμε, λοιπόν, να εκτιμάμε τη μοναδικότητα των άλλων.
Του Stewart Noble
Μετάφραση: Ελεάνα Τυραδέλλη
- Της Γης τα Χρώματα - 17/08/2024
- 10 ερωτήσεις που θα αλλάξουν τη ζωή σας - 05/07/2024
- Περμακουλτούρα και Συντεχνίες στην πράξη - 19/12/2021
καλημέρα σας,
θα ήθελα να σας ρωτήσω το κείμενο αυτό είναι απόσπασμα από κάποιο βιβλίο?
Γεια σας !
Είναι κείμενο του αναφερόμενου 🙂