Η Μαριλένα και η συμφιλίωση με το «να λαμβάνεις»

Η Μαριλένα δεν μεγάλωσε με πολλά.

Η μητέρα της ήταν μοδίστρα στο σπίτι, ο πατέρας της έφυγε όταν ήταν πέντε χρονών. Δεν θυμάται τον εαυτό της χωρίς την αγωνία του “φτάνουν τα λεφτά;”. Θυμάται τη μάνα της να μετράει κέρματα για τη ΔΕΗ. Θυμάται να επιστρέφει από τη λαϊκή και να μαγειρεύει ό,τι είχε περισσέψει.

Μεγαλώνοντας, έγινε συγκρατημένη. Φρόνιμη. Δεν ζήταγε. Δεν ήθελε να επιβαρύνει κανέναν.

Αν και είχε ταλέντο στο σχέδιο, δεν το ακολούθησε. Πήγε γραμματέας σε ιατρείο. «Σταθερότητα», έλεγαν όλοι. Στα 34 της είχε ήδη δουλέψει σε πέντε διαφορετικά γραφεία. Όχι γιατί δεν την ήθελαν — γιατί εκείνη κάθε τόσο “αρρώσταινε”. Πονοκέφαλοι. Αϋπνίες. Άγχος. Πνιγόταν χωρίς να ξέρει γιατί.

Σκέφτηκε κάποια στιγμή να ανοίξει μια μικρή σελίδα στο Instagram με χειροποίητες δημιουργίες — ζωγράφιζε πάνω σε τσάντες, καπέλα, θήκες. Όλοι της έλεγαν πόσο όμορφα ήταν.

Αλλά δεν τόλμησε να τα πουλήσει.
«Ποιος θα τα αγοράσει;»
«Κι αν μου πουν ότι είμαι ακριβή;»
«Δεν είναι τίμιο να παίρνω λεφτά για κάτι που κάνω “για την ψυχή μου”»…

Οι φράσεις αυτές χτυπούσαν μέσα της σαν καμπάνες.

Μέχρι που είδε ένα post στο Instagram για τη Γεωμετρία της Ψυχής. Το προσπέρασε. Αλλά εμφανίστηκε ξανά — αλλού. Και πάλι. Κάποια στιγμή σκέφτηκε: «Κι αν δεν είναι τυχαίο;»

Το ένστικτό της είπε «κάν’ το». Κι εκείνη το άκουσε.

Δεν ήξερε τι να περιμένει. Φοβόταν μήπως είναι απάτη, μήπως “ακούσει πράγματα που δεν θέλει να ακούσει”. Όμως από την πρώτη κιόλας ανάγνωση του χάρτη της, κάτι μέσα της αναστέναξε. Ανακούφιση.

Η Γεωμετρία της Ψυχής τής αποκάλυψε ένα δυναμικό που δεν είχε αναγνωρίσει ποτέ: είχε γεννηθεί με προδιάθεση στη δημιουργία, στη θεραπευτική ενέργεια, στην τέχνη που γίνεται προσφορά. Και ναι, η προσφορά μπορεί — και πρέπει — να ανταμείβεται.

Είδε ότι κουβαλούσε καρμικά μοτίβα φτώχειας και στέρησης — όχι μόνο δικά της, αλλά και των προγόνων της. Ότι είχε μάθει να ταυτίζει την αξία της με το “να δίνει” και όχι με το “να λαμβάνει”.

Έκλαψε. Πολλές φορές.

Όχι από λύπη. Από αναγνώριση. Από εκείνη τη βαθιά συγκίνηση που νιώθεις όταν κάποιος σου λέει, με λόγια που δεν ήξερες πως υπάρχουν, όλη σου την αλήθεια.

Σιγά-σιγά, τόλμησε. Άνοιξε την Instagram σελίδα της. Άρχισε να ανεβάζει δημιουργίες. Χωρίς να ζητάει τίποτα. Μέχρι που κάποιος τη ρώτησε: «Πωλείται αυτό;»

Και για πρώτη φορά στη ζωή της, απάντησε:
«Ναι. Πωλείται.»

Πουλούσε μια τσάντα τον μήνα. Μετά δύο. Μετά της πρότειναν να κάνει έκθεση μαζί με άλλους δημιουργούς. Έφτιαξε κάρτες. Άνοιξε τιμολόγιο. Έμαθε να κοστολογεί τον χρόνο και την ενέργειά της.
Και το πιο σημαντικό: έμαθε να λέει «ευχαριστώ» όταν πληρώνεται — χωρίς ενοχή.

Η Μαριλένα δεν έγινε εκατομμυριούχος. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός της.
Αλλά πλέον ζει με ηρεμία. Και κάθε φορά που κλείνει μια παραγγελία, χαμογελά με μια βαθιά, ήσυχη ικανοποίηση.
Όχι μόνο γιατί έβγαλε χρήματα. Αλλά γιατί έμαθε, επιτέλους, να λαμβάνει.

Αν κι εσύ φοβάσαι να ζητήσεις χρήματα για αυτό που είσαι, αν νιώθεις ότι δεν αξίζεις να πληρώνεσαι για τη χαρά που προσφέρεις — τότε ίσως ήρθε η ώρα να ανακαλύψεις ποιο είναι το μοτίβο πίσω από αυτό.

Ο Χάρτης της Ψυχής σου μπορεί να σου δείξει την αλήθεια σου. Και να σου θυμίσει ότι η αφθονία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι δικαίωμά σου.