Ένα από τα πιο όμορφα και τρυφερά συναισθήματα που μπορώ να περιγράψω είναι αυτό που μου γεννιέται όταν αποκαλύπτω κομμάτια του εαυτού μου στους ανθρώπους που αγαπώ βαθιά. Είναι σαν να ανοίγω μια εσωτερική αυλαία και να τους λέω: «Κοιτάξτε, αυτή είμαι. Όχι αυτή η αψεγάδιαστη εικόνα που έχετε στο μυαλό σας». Κι όταν αυτοί οι άνθρωποι είναι τα παιδιά μου, τότε το συναίσθημα αποκτά ένα μεγαλύτερο βάθος.
Η κοινωνία, η οικογένεια, ο ρόλος του γονιού, μας έχουν φορτώσει με μια αόρατη υποχρέωση να φαινόμαστε ακλόνητοι. Να είμαστε το παράδειγμα, το στήριγμα, η σταθερότητα. Μόνο που καμιά φορά, στην προσπάθεια να κρατήσουμε αυτόν τον ρόλο, ξεχνάμε να είμαστε… ανθρώπινοι. Ξεχνάμε να δείξουμε στα παιδιά μας ότι πριν γίνουμε οι γονείς τους, ήμασταν, και είμαστε ακόμα, πλάσματα γεμάτα όνειρα, φόβους, αποτυχίες, αδυναμίες, πάθη, αναμνήσεις και εσωτερικούς αγώνες.
Αν δεν τους μιλήσουμε ποτέ για το παρελθόν μας, για τις δύσκολες επιλογές που χρειάστηκε να κάνουμε, για τις στιγμές που αποτύχαμε, που αμφισβητήσαμε τον εαυτό μας, κινδυνεύουμε να φαινόμαστε στα μάτια τους σαν εξιδανικευμένες μορφές. Σαν κάτι σχεδόν εξωπραγματικό, που απλώς εμφανίστηκε τέλειο και δυνατό από την ημέρα που εκείνα γεννήθηκαν. Και το χειρότερο είναι πως αυτή η ψευδής τελειότητα μπορεί να τα πληγώσει. Γιατί κάποια στιγμή, θα στραφούν προς τον εαυτό τους και θα αναρωτηθούν: «Γιατί εγώ δεν μπορώ να είμαι τόσο σωστός, τόσο αλάνθαστος όσο η μαμά ή ο μπαμπάς;»
Έχουμε κι εμείς τις πληγές μας. Τις νύχτες που δεν ξέραμε προς τα πού να πάμε. Τις επιλογές που μας κόστισαν. Τις στιγμές που κρυφτήκαμε απ’ τον κόσμο, που φοβηθήκαμε και που κλάψαμε. Τις φορές που πέσαμε και χρειάστηκε χρόνος, αλλά και κουράγιο για να σηκωθούμε.
Όλα αυτά, ανήκουν στην ιστορία μας. Και είναι μια ιστορία που αξίζει να ακουστεί. Γιατί όταν τη μοιραζόμαστε με τα παιδιά μας, δεν τα απογοητεύουμε. Τα απελευθερώνουμε. Τους δείχνουμε πως το να είσαι άνθρωπος σημαίνει να παλεύεις, να αλλάζεις, να χάνεσαι και να βρίσκεσαι ξανά. Τους μαθαίνουμε ότι δεν χρειάζεται να γίνουν τέλειοι, αλλά αυθεντικοί. Να αποδεχτούν τον εαυτό τους.
Αυτό είναι το πιο σπουδαίο δώρο που μπορούμε να τους κάνουμε: όχι μια αψεγάδιαστη εικόνα, αλλά μια αληθινή παρουσία. Έναν γονιό που τους κοιτάει στα μάτια και τους λέει: «Κι εγώ ήμουν σαν εσένα κάποτε. Έκανα λάθη, φοβήθηκα, έμαθα. Και ακόμα μαθαίνω. Και είμαι εδώ για σένα. Όχι γιατί τα ξέρω όλα, αλλά γιατί περπατώ δίπλα σου, αληθινά».
Ας τολμήσουμε, λοιπόν, να τσαλακώσουμε την εικόνα μας. Όχι από αδυναμία, αλλά από αγάπη. Γιατί εκεί, στην πιο ανθρώπινη εκδοχή του εαυτού μας, βρίσκεται η ουσία της σχέσης μας με τα παιδιά μας. Εκεί βρίσκονται η αλήθεια, η εμπιστοσύνη και η βαθιά, ανεκτίμητη σύνδεση.
Γράφω από τα εφηβικά μου χρόνια. Τον Ιούνιο του 2024 κυκλοφόρησε το πρώτο μου μυθιστόρημα με τίτλο "Για όσα τόλμησα" από τις εκδόσεις Ιβίσκος, ενώ το 2020 εξέδωσα την ποιητική συλλογή «μία ιστορία αγάπης».
Στον ελεύθερο χρόνο μου διαβάζω βιβλία λογοτεχνίας, ψυχολογίας και ποίησης.
