Πώς η συγχώρεση γίνεται πράξη εσωτερικής ανάστασης – ένα άρθρο για όσους θέλουν να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν.
Κάθε Πάσχα, κάτι μας παρακινεί να κοιτάξουμε προς τα μέσα.
Ίσως είναι η σιωπή. Ίσως η ησυχία. Ίσως το φως των κεριών που φωτίζει κάτι περισσότερο από τον χώρο – …τη συνείδησή μας.
Και κάπου εκεί, η ψυχή μας θυμάται.
Όχι μόνο το “τι έγινε”. Αλλά ακόμα πιο σημαντικό και το τι σημαίνει.
Ότι δεν χρειάζεται να είμαστε τέλειοι για να είμαστε αγαπημένοι.
Χρειάζεται απλώς κι εμείς να επιστρέψουμε…
Η παραβολή του Ασώτου υιού – διαχρονική, γήινη και ουράνια ταυτόχρονα – δεν αφορά μονάχα ένα πρόσωπο.
Είναι η ιστορία όλων μας.
Ο γιος που φεύγει από το σπίτι, με μια δίψα για ελευθερία και ζωή.
Που ξοδεύει, αναλώνεται, ξεγελιέται, χάνει.
Και που τελικά, δεν ντρέπεται να επιστρέψει.
Αλλά φοβάται.
Φοβάται αν θα τον δεχτούν. Αν αξίζει ακόμα την αγάπη…
Η μαγεία όμως δεν βρίσκεται μόνο στο ότι γυρίζει.
Βρίσκεται στο πώς τον υποδέχονται.
Ο πατέρας – η εικόνα της άνευ όρων αγάπης – δεν απαιτεί εξηγήσεις.
Δεν ζητά απολογίες.
Τρέχει προς το μέρος του γιου του.
Και με κάθε βήμα, ακυρώνει την ενοχή, τον φόβο, την ντροπή.
Αντί για τιμωρία, προσφέρει αγκαλιά.
Αντί για θυμό, χαρά.
“Καλώς ήρθες. Ήσουν χαμένος και βρέθηκες. Ήσουν νεκρός και ζωντάνεψες.”
Κι εμείς;
Πόσες φορές νιώθουμε “χαμένοι”;
Πόσες φορές ξεμακραίνουμε από αυτό που πραγματικά είμαστε;
Πόσες φορές κατακρίνουμε και μαστιγώνουμε τον εαυτό μας για λάθη, επιλογές, σχέσεις, δρόμους που πήραμε – ή δεν πήραμε;
Η παραβολή δεν είναι ένα παραμύθι για κάποιον άλλον.
Είναι καθρέφτης.
Είναι υπενθύμιση ότι η αγάπη δεν ζητά τελειότητα. Ζητά συνειδητότητα.
Ζητά την πρόθεση να επιστρέψεις.
Να πεις: “Εδώ είμαι. Έκανα ό,τι μπορούσα. Μπορώ να μάθω να λειτουργώ καλύτερα τώρα.”
Αν αυτές τις μέρες νιώθεις κουρασμένος.
Αν σε βαραίνουν τα “δεν έπρεπε”, τα “γιατί δεν το κατάφερα”, τα “δεν είμαι αρκετός”, “δεν είμαι καλός σε αυτό ή σε εκείνο“…
Σταμάτα.
Κάνε μια παύση.
Κοίτα τον εαυτό σου με μάτια πιο ήπια.
Και αναρωτήσου:
Μήπως έκανες το καλύτερο που μπορούσες, κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες, με αυτά που ήξερες τη δεδομένη στιγμή;
Αν ναι – τότε, αξίζεις μια αγκαλιά. Τη δική σου αγκαλιά, αποδοχή και αγάπη!
Συγχωρούμε πρώτα από όλα εμάς τους ίδιους.
Η συγχώρεση δεν σημαίνει ότι ξεχνάμε.
Σημαίνει ότι αποφασίζουμε να μην κουβαλάμε άλλο το βάρος.
Ότι ανοίγουμε χώρο για αγάπη, φως και εξέλιξη.
Δεν είναι αδυναμία. Είναι τόλμη.
Είναι μια βαθιά πνευματική πράξη που λέει:
“Ακόμα κι αν έπεσα, αξίζει και μπορώ να ξανασηκωθώ.”
Κι αυτό είναι, ίσως, το πιο δυνατό μήνυμα αυτών των ημερών του Πάσχα:
Η επιστροφή είναι πάντα εφικτή.
Η πόρτα είναι πάντα μισάνοιχτη.
Η αγκαλιά πάντα εκεί.
Και δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι μεγάλο.
Αρκεί ένα βήμα – προς τα μέσα.
Καλή Ανά(σ)ταση.
Με φως, αλήθεια και αγάπη
Αν λοιπόν αναζητάς μια ουσιαστική αλλαγή στη ζωή σου, θέλεις να απελευθερωθείς από περιοριστικές πεποιθήσεις και να χτίσεις ένα νέο, φρέσκο mindset με αισιοδοξία, κέφι κι ευημερία δήλωσε συμμετοχή στο New Life Retreat.
Δείτε τις προσεχείς εκδηλώσεις της YOUnique Life Academy
>>
Η Έλενα Αλεβιζοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1967. Συμπορεύεται τόσο στην ζωή όσο και στην εργασία με τον Michel Czimbalmos, Γαλλικής υπηκοότητας, από το 1990.
Έχει παρακολουθήσει σημαντικό αριθμό σεμιναρίων και courses σε Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό (Αμερική, Δανία, Γαλλία καθώς και στο Ηνωμένο Βασίλειο) σε θέματα αυτοβελτίωσης, προσωπικής ανάπτυξης, θετικής ψυχολογίας, ψυχικής υγείας και mentoring.
Εργάζεται με μεγάλη επιτυχία και αφοσίωση τα τελευταία 35 χρόνια ως ειδικός σύμβουλος και Life coach με δικό της γραφείο στο Κολωνάκι και στο ΜΕΤΣ.
Δείτε τα πλήρη στοιχεία της Έλενας Αλεβιζοπούλου
