«Η χειρότερη στιγμή των ασθενών μου ήταν όταν ανακάλυπταν ότι ήταν κύριοι της τύχης τους. Δεν ήταν πια θέμα καλής ή κακής τύχης. Όταν δεν μπορούσαν πια να κατηγορήσουν τη μοίρα, απελπίζονταν.»
Anais Nin
Δεν θυμάμαι γιατί τον πήρα τηλέφωνο, μια τυχαία αναλαμπή έφερε το πρόσωπό του επιτακτικά στο νου. Μα Ναι! Ήταν κι αυτός ο καφές που αναβλήθηκε πριν κάνα δυο βδομάδες και… ευκαιρία είναι να τα πούμε!
Σαν υπνωτισμένος προσπέρασα τα διαδικαστικά, τα ‘τι κάνεις‘ και λοιπές φλυαρίες, και μπήκα κατευθείαν στο ψητό.
Το δικό μου ψητό.
Κι αυτός, σα να ήξερε, σα να ήταν προετοιμασμένος, μόνο άκουγε.
Του είπα για έναν έναν ξεχωριστά, όσοι με στρίμωξαν, όσοι έφταιγαν, ξέθαψα και κάτι παλιά, προέβλεψα όμως και όλα τα δυσάρεστα που πρόκειται να γίνουν. Και επειδή καιρό τα στριφογύριζα στο μυαλό, είχα επιχειρήματα για κάθε πιθανή αντίρρηση.
Μόνο που αυτός με αιφνιδίασε… δεν έλεγε λέξη. Με κοίταζε με αυτά τα εκνευριστικά διάπλατα ανοιχτά μάτια. Όμως και κάτι άλλο ήταν, εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να το προσδιορίσω. Τέλος πάντων το δίκιο μου δεν το βρήκα. Τι σόι φίλος είναι αυτός, έτσι είναι οι φίλοι;
Μου πήρε χρόνο να καταλάβω, αλλά άρχισα να κατανοώ τι είχε συμβεί σε εκείνη τη συνάντηση με έναν άνθρωπο που αρνήθηκε να συμμεριστεί την παράνοια του δικού μου εγώ. Θα μου πεις, γιατί δεν προσπάθησε να σε συμβουλεύσει, εφόσον είδε ότι ο φίλος του είναι εντελώς εκτός ισορροπίας;
Το εγώ δεν μπορείς να το ‘παίξεις’ στο δικό του επίπεδο – άλλωστε είχα προετοιμαστεί καλά για νοητική ‘μάχη’ – απλά το παρακάμπτεις, μπορώ να πω τώρα.
Όμως η σιωπή της καρδιάς τα είπε όλα.
Για την ακρίβεια, η καρδιά μιλούσε, αυτό ήταν το κάτι απροσδιόριστο…
Κατανόηση; Συμπόνια; Αγάπη; Λίγο απ’ όλα; Αυτό το κάτι εισχώρησε και φώτισε λιγάκι, τακτοποίησε κάνα δυο πράγματα, ίσα ίσα για να δείξει ότι η τακτοποίηση είναι εφικτή και αναγκαία. Βρήκε χώρο να τρυπώσει και να φωτίσει, την στιγμή που αράδιαζα τα ‘βάρη’ της φαντασίας μου.
Πήρα το μερίδιο της ευθύνης των θεμάτων μου… τι μερίδιο δηλαδή, ολόκληρη την παρέλαβα. Από το πιο μικρό, μέχρι το πιο μεγάλο… Κατάλαβα ότι είχα στήσει μυστικά, εκεί στα υπόγεια, ένα βολικό σενάριο αποποίησης κάθε ευθύνης της ζωής, με την κρυφή ελπίδα ότι θα είμαι πιο ανάλαφρος… Bullshit!
Παντού εχθρούς έβλεπα και κυνήγι ατέλειωτο. Θύμα της δικής μου παγίδας.
Η ζωή είναι σαν το άλογο, περιμένει ν’ ανέβεις και να αναλάβεις τα χαλινάρια της επιλογής, αυτό απλά έχει τη δύναμη να σε πάει παντού – κυριολεκτικά παντού. Αν μένει ακίνητο, νομοτελειακά κάποια στιγμή θα πέσει να σε πλακώσει – και είναι ψευδαίσθηση η αφιέρωση στην ανώδυνη πτώση…
Το πλέον εντυπωσιακό, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ότι όλα αυτά ξεκίνησαν από έναν άνθρωπο που είπε ένα βουβό Όχι, γιατί στην πραγματικότητα δεν είπε κουβέντα…
- Αυτό που βαθιά αισθάνεσαι - 22/11/2023
- Γιασεμιά Του Μαΐου - 12/05/2021
- Άρωμα ψυχής - 30/04/2021
