Της Έλενας Μπακάλοβα
Tο κεφάλαιο αυτό είναι απόσπασμα από το βιβλίο «Πορεία στην Αιωνιότητα», που ετοιμάζω, το οποίο περιέχει ιστορίες από προηγούμενες ζωές, με ανθρώπους που συναντώ και συνάντησα σε αυτή την ζωή.
Κοινές πορείες, γνώσεις, εμπειρίες, αισθήματα, πόνος, κάθαρση.
Είναι η στιγμή που νοιώθεις ότι αυτόν που μόλις γνώρισες, τον ήξερες «από πάντα…»
Είναι η στιγμή που αποκαλύπτεται ο λόγος της φοβίας, που έκρυβες στο βάθος τής ψυχής σου και δεν καταλάβαινες το «γιατί»…
Είναι εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιείς από πού προέρχεται εκείνος ο «αρχαίος» πόνος, όπου την στιγμή τής συνειδητοποίησης, θαυματουργικά θεραπεύεσαι…
Μες στην πορεία μας στην Αιωνιότητα, εξελισσόμαστε συμπληρώνοντας το μωσαϊκό των υπάρξεων, ενώνοντας όλες τις ζωές μας σε ένα ενιαίο κομμάτι.
Θα έρθει ο καιρός, που όλοι οι άνθρωποι που έρχονται στη γη θα κατανοούν τον ρόλο τους και την πορεία τους στην Αιωνιότητα, ενώνοντας τις «ζωές» τους σε Μία. Τότε θα είναι η Χρυσή εποχή για τον Άνθρωπο.
Αυτή την συγκεκριμένη ιστορία που παραθέτω, την βίωσα τον τελευταίο καιρό. Κάπου μέσα στα βάθη τού χρόνου, μικρή ιέρεια εγώ, ταπεινή εργάτρια ενός ναού-θεραπευτηρίου κι εσύ, ο Αρχιερέας, σύμβολο εξουσίας, δυνατός, προκαλούσες δέος στο πέρασμά σου.
oταν μού απηύθυνες τον λόγο, ψέλιζα με κατεβασμένα τα μάτια, μην ασεβήσω μπροστά σου, με τον τόνο τής φωνής μου.
Και σήμερα ξανασυναντιόμαστε. Και οι δύο αναγνωρίσαμε την παλαιότερη διαδρομή μας και οι ψυχές ένιωσαν το οικείο τού παρελθόντος. Σαν να σε ήξερα από πάντα… Σαν να είχες μελετήσει τα μέσα μου…
Και η ψυχή θυμήθηκε το δέος που με κατελάμβανε στο πέρασμά σου κι εγώ, σήμερα, η δυνατή, ένιωσα δίπλα σου σαν μαθητριούλα, που δεν τολμά να κοιτάξει τον Δάσκαλο στα μάτια.
Εσύ, τυλιγμένος στον μανδύα τής αρχαίας σου αίγλης, προσπαθώντας να θυμηθείς τις απόκρυφες γνώσεις που σου στέρησε η Λήθη τού Θανάτου, ψάχνοντας απεγνωσμένα, σαν αρχαιολόγος, να ενώσεις τα κομμάτια τού αγγείου τής ξεχασμένης Σοφίας, αλλά μάταια…
Η Γνώση και η Εξουσία έχει χαθεί. Τα κτίσματα γκρεμίστηκαν και εσύ, ανάμεσα στα ερείπια, αναζητάς την παλιά σου αίγλη, διατηρώντας το αγέρωχο τού αρχοντικού μεγαλείου σου, απαιτώντας τον σεβασμό και την υπακοή, που κάποτε σού έπρεπε.
Όμως, σήμερα είσαι ένας άλλος. Δεν είσαι πιά ο Αρχιερέας τού ναού κι εγώ είμαι, πλέον, ισχυρή. Δεν είμαι πιά η παιδούλα, που έτρεμε στο πέρασμά σου. Μέσα από πόνο, κόπο, δάκρυα, μελέτη και φώτιση, στέκομαι σήμερα μπροστά σου, σαν κρύσταλλος φωτεινός και λέω «Είμαι Αγάπη!»
Και η ζωή, μπορεί να μην σου έδωσε ξανά την ευκαιρία τής παλιάς σου δόξας, όμως σού έστειλε εμένα, να με πάρεις στα χέρια σου, να με αφήσεις να σε καθαρίσω, να εκπέμψω μέσα σου φως, που θα μπορούσε να φωτίσει τα σκοτάδια τής ψυχής σου και ίσως φανούν, εκεί, τα ανείπωτα που αναζητάς, να σε περιβάλλω με το φως και την αγάπη μου, ως ύψιστο Θεϊκό δώρο.
Και άραγε, εσύ τί έκανες;
Αναγνώρισες την κοινή διαδρομή μας, την αξία, την προσφορά (τουλάχιστον μέχρις εκεί που το «εγώ σου» σε αφήνει να δεις), αλλά δεν ζεις τίποτε από αυτά που δονούν και πάλλουν τα μέσα και τα έξω μας.
Έμεινες κολλημένος στις απώλειες τών αρχιτεκτονημάτων, τής γνώσης, τής εξουσίας, ενώ τίποτε από αυτά δεν έχει αληθινή σημασία.
Δεν ήρθαμε τυχαία μαζί τότε, ούτε και τώρα. Πήραμε τα μαθήματά μας και για σένα, φοβάμαι μην μείνεις μετεξεταστέος…
Εγώ, το δικό μου μάθημα το έμαθα. Το λένε «ΑΓΑΠΗ»!!
- Βιοενέργεια και Σύγχρονος Άνθρωπος - 14/12/2021
- Κάπου μέσα στα βάθη του χρόνου - 22/08/2018
- Τι είναι το Βιοενεργειακό Μασάζ - 04/10/2016