Όταν υπάρχει αλήθεια μέσα μας…

0
228

Της Βικτώριας Καρυπίδου

Όταν υπάρχει αλήθεια μέσα μας, τις περισσότερες φορές η σιωπή τα λέει όλα. Ένας μάστερ, δημιουργός, αυτός που έχει επιτρέψει να αναδυθεί μέσα του το Εγώ Ειμί Αυτό που Εγώ Ειμί, απολαμβάνει την σιωπή του και την ακινησία του. Απολαμβάνει να Είναι. Και σ’ αυτό το ταξίδι η συνειδητοποίηση συμβαίνει μέσα σ’ αυτή την σιωπή. Μέσα στην ακινησία συμβαίνει η αυτο-αποκάλυψη.

Το ταξίδι αυτό της Εν-Θύμησης είναι γεμάτο με ερεθίσματα. Συναντάτε εργαλεία μέσα από τα οποία μαθαίνετε και Εν-Θυμάστε σε πολλά επίπεδά. Μαθαίνετε πράγματα για τον ίδιο σας τον Εαυτό, αλλά και για τους άλλους θεούς με τους οποίους έχετε επιλέξει σ’ αυτή την ενσάρκωση να αλληλεπιδράσετε, να ζήσετε, να βιώσετε. Εν-Θυμάστε την αγάπη, τους ρόλους, τις υπερβάσεις. Βιώνετε την εξέλιξη.

Κάθε συνάντηση και κάθε κατάσταση της καθημερινότητάς σας είναι ένα ερέθισμα να πάτε προς τα μέσα. Και όταν το ταξίδι είναι συνεχόμενο, κάθε φορά συμβαίνουν μικρά βήματα. Σας επιτρέπουν να βγείτε επιτέλους από κάποιες πεποιθήσεις. Συνειδητοποιείτε το μεγαλείο σας και νιώθετε την ελευθερία του πνεύματος. Η ελευθερία αυτή της συμπαντικής συνειδητότητας υπάρχει ούτως ή άλλως άμορφη και με μορφή και ήρθατε να τη βιώσετε.

Η δική σας συνειδητότητα έχει μπει σ’ αυτό το υπέροχο σώμα. Έχει μορφοποιηθεί μέσα απ’ αυτή την ανθρώπινη ύπαρξη κι έχει υιοθετήσει κάποια χαρακτηριστικά. Ναι, υπάρχει ένα είδος προσωπικότητας.

Πάμε όμως παρακάτω ψυχές μου όμορφες. 

Ας οδηγηθούμε στο σημείο όπου Είμαστε γειωμένοι από την μια πλευρά, η ψυχή μας, το πνεύμα μας είναι εδώ. Παράλληλα όμως βρισκόμαστε και σ’ αυτό το ενοποιημένο πεδίο που λέγεται συμπαντική συνειδητότητα. Και είναι όμορφο όταν μπορούμε να κάνουμε αυτό ταυτόχρονα.

Αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά του μάστερ, του ανθρώπινου αγγέλου, της ψυχής η οποία έχει αναληφθεί. Και για άλλη μια φορά αυτοί οι όροι είναι απλά τίτλοι που μόνο σκοπό έχουν την παρουσίαση της πορείας εξέλιξης της συνειδητότητάς μας εδώ.

Τον μάστερ λοιπόν, αυτή την αναληφθείσα ψυχή, η οποία παραμένει στην υλική πραγματικότητα, αυτό που τον κρατάει στο να εξακολουθεί να εξελίσσεται εδώ και να θυμάται είναι η επιθυμία. Είναι η λαχτάρα μας να γνωρίσουμε το μυστήριο του πνεύματος που είμαστε εδώ στην υλική πραγματικότητα.

Αυτή η λαχτάρα μας να ξανανιώσουμε την δόνηση της Εστίας, να ξανανιώσουμε την δόνηση της συμπαντικής συνειδητότητας, η λαχτάρα μας να ξανανιώσουμε την αλήθεια μας, την αγάπη για τον εαυτό μας. Και αυτό αμέσως απλώνεται στο περιβάλλον γύρω μας.

Όταν μιλάμε για το ένα, όταν μιλάμε για την ενότητα, αυτό σημαίνει ότι το πλάσμα που μπορεί να νιώσει την ενότητα, είναι εκείνο το οποίο έχει αγαπήσει με κάθε του κύτταρο τα πάντα, το παν.

Κοιτάξτε γύρω σας, κοιτάξτε τους τοίχους, κοιτάξτε το ταβάνι, το γραφείο, τα έπιπλα. Όλα όσα σας περιβάλλουν αυτή την στιγμή, δεν είναι ξέχωρα από εσάς. Είναι και αυτά εμποτισμένα, είναι όλα μορφοποίηση της συμπαντικής συνειδητότητας.

Όταν έρχεται αυτή η ευγνωμοσύνη στην καρδιά μας για το καθετί στο οποίο απλώνεται το βλέμμα μας, τότε μπορούμε να μιλάμε για την έννοια της ενότητας.

Εκεί δεν υπάρχει καμία κρίση, δεν υπάρχει καμία ανάγκη να κρίνουμε, να καταλάβουμε, να αναλύσουμε κάτι. Υπάρχει αυτή η αίσθηση της εκτίμησης, της ευγνωμοσύνης μέσα μας γι’ αυτό που βιώνουμε, για τον ήλιο που λάμπει πάνω απ’ το κεφάλι μας. Βιώνουμε αυτό το κομμάτι, αυτή την αίσθηση μέσα μας, από όπου έχει φύγει η στρώση της νοητικής ανάγκης να παπαγαλίσουμε λέγοντας αγαπώ. Κι αυτό φυσικά είναι μια στρώση ενθύμησης.

Φθάνουμε στο σημείο όπου η έννοια της αγάπης και το αίσθημα της ευγνωμοσύνης κάνουν άλματα μέσα μας. Δεν αλλάζουν τα πρακτικά εργαλεία γύρω μας, τα πρακτικά εργαλεία, ούτε οι έννοιες και οι λέξεις που έρχονται στο πεδίο μας. Δεν αλλάζουν οι ρόλοι και οι ταμπέλες. Αυτό που αλλάζει είναι τα μάτια της καρδιάς μας, η οποία νιώθει την διαδικασία της φύσης. Τότε τα μάτια ανήκουν στην συνειδητότητα της καρδιάς, στο πλάσμα εκείνο το οποίο έχει ανοίξει τον χώρο μέσα του τόσο πολύ, ώστε χωράει όλο το σύμπαν.

Και εκεί όπου ζει αυτή η λαχτάρα, αυτή η επιθυμία να γνωρίσουμε το πνεύμα, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο ανθίζει και το μυστήριο. Εκεί ανθίζει το πνεύμα στην υλική διάσταση. Αν κάποιος πιστεύει ότι τα γνωρίζει ήδη όλα, πόσο αλήθεια μεγάλη ψευδαίσθηση είναι αυτό.

Όλα ξεκίνησαν με το να ξεπεράσουμε τις πεποιθήσεις μας, να μάθουμε να μην ανησυχούμε. Στη συνέχεια περάσαμε στο μονοπάτι που λέγεται αποδοχή του εαυτού. Ας αναλογισθούμε το μέτρο της αγάπης και της αυτοαποδοχής που έχουμε σήμερα. Βρίσκεται σ’ εκείνο το επίπεδο που επίπεδο πριν ξεκινήσουμε το μονοπάτι μας ή και στην αρχή του; Μπορούμε να συγκρίνουμε, ή να πούμε ότι τότε γνωρίζαμε; Σε καμία περίπτωση. Άρα τα λόγια είναι τόσο φτωχά, τα λόγια δεν περιγράφουν τίποτα.

Το ταξίδι μας είναι μία προσπάθεια και είναι τόσο όμορφη, όταν υπάρχει πεδίο κοινής ροπής της καρδιάς! Είμαι σίγουρη ότι την ώρα που διαβάζετε αυτό το κείμενο, μπορείτε να αισθανθείτε σε τι αναφέρομαι! Το νιώθετε, γιατί κι εσείς έχετε αγγίξει αυτή την ουσία της ψυχής σας μέσα σας, σε αυτό το πεδίο που λέγεται ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι το δικό σας πεδίο της ανθρώπινης ύπαρξης, της κυτταρική σας δομής.

Η βιολογία μας θυμάται ψυχές μου όμορφες.

 

 

Βικτώρια Καρυπίδου
Πρόσφατα άρθρα του συντάκτη Βικτώρια Καρυπίδου (όλα τα άρθρα)

Μοιραστείτε αυτό το άρθρο

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

No apps configured. Please contact your administrator.
εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ