Το εσωτερικό μας παιδί (εμείς στην παιδική μας ηλικία) εκφράζεται μέσα από καταστάσεις όπου νιώθουμε triggered στην καθημερινότητα μας και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας πληροφορίες για το τι μπορεί να μην έχουμε επεξεργαστεί από το παρελθόν μας και κουβαλάμε στο παρόν μας.
Για παράδειγμα, ας πούμε πως ο γονιός χάνει την ψυχραιμία του όταν βλέπει το παιδί του να εκφράζει κάποιο έντονο συναίσθημα και είτε προσπαθεί να το ακυρώσει λέγοντας “δεν είναι τίποτα, ξέχνα το” ή του αποσπάει την προσοχή σε κάτι άλλο γιατί νιώθει άβολα ή νευριάζει μαζί του και του φωνάζει να σταματήσει.
Αυτές οι αντιδράσεις προέρχονται από εμπειρίες του γονιού, όπου σαν παιδί δεν του επιτρεπόταν να βιώσει τα συναισθήματα του και ένιωθε απόρριψη όταν εξέφραζε ένα έντονο συναίσθημα, καθώς τα άτομα γύρω του δεν το δεχόντουσαν, του θύμωναν και απέρριπταν αυτό που ένιωθε. Έτσι πήρε το μήνυμα πως αν εκφράζει αυτό που νιώθει χάνει την αγάπη των γύρω του (πράγμα πολύ σημαντικό για ένα παιδί καθώς η επιβίωση του βασίζεται στην αγάπη και αποδοχή από τους ενήλικες) και δημιούργησε τις πεποιθήσεις ότι “τα συναισθήματα είναι επικίνδυνα καθώς όταν τα έδειχνα υπήρχαν συνέπειες”, “δεν ξέρω πως να διαχειριστώ τα συναισθήματα και με φοβίζουν” και “μόνο τα θετικά συναισθήματα είναι αποδεκτά, τα υπόλοιπα τα απορρίπτουμε”.
Αυτό το μοτίβο τώρα εμφανίζεται μέσω της σχέσης του με το παιδί του και στην ουσία προέρχεται από το πληγωμένο εσωτερικό παιδί του γονέα το οποίο ενεργοποιείται και μπαίνει σε επιφυλακή με την έκφραση συναισθημάτων του παιδιού του, καθώς τα έχει ερμηνεύσει ως επικίνδυνα. Έτσι είτε θα επαναλάβει αυτό που έκαναν οι γονείς του ή θα αποφεύγει / αγνοεί / φωνάζει στο παιδί για να σταματήσει αυτή η κατάσταση που τον κάνει να νιώθει άβολα.
Στην πραγματικότητα, όλο το φάσμα των συναισθημάτων είναι κομμάτι της ανθρώπινης εμπειρίας και το παιδί μαθαίνει πως να τα διαχειρίζεται με το να τα εκφράζει. Αυτό που περιμένει από τον ενήλικα είναι να το βοηθήσει να αποδεχτεί και να καταλάβει αυτό που νιώθει για να κατανοήσει καλύτερα και τον εαυτό του. Μέσω των συναισθημάτων το παιδί προσπαθεί να επικοινωνήσει κάποια πληροφορία, όμως επειδή ο γονιός έχει αυτή τη σύνδεση στο υποσυνείδητο του, τον κατακλύζουν οι αντιδράσεις εκείνες προς το παιδί του καθώς δεν έχει επεξεργαστεί τα συναισθήματα από το παρελθόν του και δεν μπορεί να δει τον πραγματικό λόγο της έκφρασης των συναισθημάτων του παιδιού. Έτσι και το παιδί παίρνει το ίδιο μήνυμα ότι τα συναισθήματα δεν είναι αποδεκτά και αρχίζει να τα καταπιέζει και να μη νιώθει αποδεκτό όταν τα εκφράζει, δημιουργώντας έναν φαύλο κύκλο.
Για να μπορέσει ο γονιός να αποδεχτεί τα συναισθήματα του παιδιού του, πρέπει να βοηθήσει πρώτα το δικό του εσωτερικό παιδί, να νιώσει ασφάλεια με τα δικά του συναισθήματα για να έχει περισσότερη χωρητικότητα εσωτερικά και έτσι θα ωφελήσει και τον εαυτό του και το παιδί του. Όταν δουλέψουμε με το εσωτερικό μας παιδί και το βοηθήσουμε να επεξεργαστεί και να αλλάξει αυτές τις πεποιθήσεις, θα αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις με διαφορετικό τρόπο που δεν θα καθορίζεται από το τραύμα του παρελθόντος μας αλλά από άλλους παράγοντες που ενισχύουν την σύνδεση και βαθύτερη σχέση με το παιδί αλλά και με τον εαυτό μας.
Στο παρελθόν, δεν είχαμε τα εργαλεία για να επεξεργαστούμε καταστάσεις και κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε, όμως τώρα ως ενήλικες μπορούμε να βοηθήσουμε το εσωτερικό παιδί μας, να το υποστηρίξουμε και να σταματήσουμε τον επαναλαμβανόμενο κύκλο.
Δείτε τα πλήρη στοιχεία του Conscious Parent Greece
