Συνήθως όταν δεν μπορούμε να συγχωρήσουμε κάποιον, είναι γιατί πιστεύουμε ότι με τον να μην τον συγχωρήσουμε, έτσι προστατεύουμε το πληγωμένο κομμάτι του εαυτού μας που επηρεάστηκε από την αλληλεπίδραση μαζί του και φοβόμαστε πως εάν τον συγχωρήσουμε θα σημαίνει ότι κατεβάζουμε τις άμυνες μας και εκθέτουμε τον εαυτό μας στο να πληγωθούμε πάλι.
Έτσι το να κρατάμε τον εαυτό μας από το να συγχωρήσουμε είναι μια μορφή άμυνας και προστασίας, όμως αυτή η προστασία δεν μας βοηθάει στο να προχωρήσουμε αλλά μένουμε στάσιμοι ανακυκλώνοντας συνέχεια την ίδια ιστορία η οποία δεν βρίσκει ολοκλήρωση.
Συνήθως περιμένουμε από τον άλλον να αναγνωρίσει το πλήγωμα που βιώσαμε και να το επουλώσει, να παραδεχτεί το ότι μας αδίκησε, ότι μας πλήγωσε και να ζητήσει συγνώμη. Έτσι κρατάμε γερά αυτά τα συναισθήματα μέσα μας, τα οποία μας καταναλώνουν συνεχή ενέργεια, ελπίζοντας πως μια μέρα το άτομο εκείνο θα καταλάβει τι έγινε και πως νιώσαμε και έτσι θα λυτρωθούμε.
Αυτό ίσως και να συμβεί αλλά ίσως και όχι, δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε και δεν είναι στον έλεγχο μας. Εάν βασιστούμε μόνο σε αυτή την πιθανότητα, βάζουμε τον εαυτό μας σε μια ανίσχυρη θέση όπου εναποθέτουμε σε έναν τελείως εξωτερικό παράγοντα το πως θα νιώσουμε και το αν θα είμαστε ευτυχισμένοι.
Υπάρχει όμως κάτι που μπορούμε να κάνουμε και που είναι στον έλεγχο μας και που το οποίο μπορεί να έχει αποτέλεσμα. Όταν γίνουμε εμείς εκείνοι που θα προσφέρουν σε αυτό το πληγωμένο κομμάτι του εαυτού μας την αναγνώριση, την υποστήριξη και είμαστε μάρτυρες εμείς προς εκείνο και στο πως νιώθει, δίνοντας του το χώρο να εκφραστεί, αγκαλιάζοντας το και ακούγοντας το τι χρειάζεται, τότε η συγχώρεση είναι κάτι που θα έρθει αβίαστα, καθώς δεν θα είναι πια η προσοχή μας στο άτομο και στο τι θα κάνει ή δεν θα κάνει.
Όντας εσύ εκείνος που θα πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, δεν θα βασίζεσαι στις πράξεις κάποιου άλλου για το πως θα νιώσεις, αλλά θα έχεις προσφέρει στο κομμάτι εκείνο μέσα σου που νιώθει πληγωμένο αυτό που χρειαζόταν εξαρχής, καθώς από την πρώτη στιγμή αυτό ήταν το ζήτημα, οι ανάγκες του που φώναζαν και ήθελαν να ακουστούν.
Συχνά θα δεις πως αυτό το κομμάτι σου χρειαζόταν μια αναγνώριση για αυτά που ένιωθε, χρειαζόταν κατανόηση, αποδοχή και αγάπη. Χρειαζόταν να νιώσει πως είναι σημαντικό και ότι ανήκει. Αν κοιτάξεις πιο μέσα θα δεις πως είναι ο μικρός σου εαυτός, εσύ ως παιδί που είχες ανάγκη τα παραπάνω. Τώρα που προσεγγίζεις το εσωτερικό σου παιδί ως ο ενήλικας, μπορείς να του προσφέρεις απλόχερα αυτά τα στοιχεία που του λείπουν. Μπορείς να είσαι εσύ τώρα εκεί για εκείνο, να το ακούσεις και να το αποδεχτείς για αυτά που νιώθει και βιώνει. Αυτή η διαδικασία πολλές φορές ολοκληρώνει και επιλύει την κατάσταση καθώς αρχίζουμε να παρατηρούμε αλλαγές και στο πως νιώθουμε και στο πως είμαστε προς τους άλλους γύρω μας.
Την επόμενη φορά που θα νιώσεις πως δεν μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον, δες το σαν ευκαιρία να ανακαλύψεις τον εσωτερικό σου κόσμο και το τι σε καλεί για να συνδεθείς μαζί του.
Προσφέρω online συνεδρίες που έχουν ως σκοπό το να βοηθήσουν τους ανθρώπους να κατανοήσουν σε βάθος τον εαυτό τους και να εξελιχθούν πέρα από τους προγραμματισμούς που όλοι μας λαμβάνουμε από την κοινωνία και το περιβάλλον που μεγαλώνουμε, έτσι ώστε να συνδεθούν με την αλήθεια τους και να φέρουν τις αλλαγές που επιθυμούν στην ζωή τους.
Δείτε τα πλήρη στοιχεία της Στέφης Δασκαλοπούλου
- Όρια | Γιατί δυσκολευόμαστε να τα θέσουμε; - 11/07/2024
- Βρες την φυσική αυτοπεποίθηση που πηγάζει από μέσα σου - 29/01/2024
- Συγχώρεση – Τι είναι αυτό που μας δυσκολεύει στο να συγχωρήσουμε; - 17/12/2023
